toestemming voor een medisch onderzoek

[klokluider]

Tot mijn grote verbazing las ik dat er voor een medisch onderzoek geen schriftelijke en uitdrukkelijke toestemming benodigd is voor een arts/psycholoog om dit uit te mogen voeren.

Ze mogen deze toestemming ook afleiden uit de houding van de patiënt.

Dit lijkt mij een ongewenste situatie, omdat je daarmee een grijs gebied gaat raken. Een arts opereert meer dan was overeengekomen en beroept zich op de houding van een patiënt. een psycholoog die onderzoeken doet naar autisme terwijl de patiënt van niets weet omdat dit niet in de verwijsbrief staat. Er wordt wel verwezen naar een eindrapport welke de patiënt niet kent noch met haar is besproken. Patiënt had dus geen toestemming gegeven voor het onderzoek, maar het is wel uitgevoerd.

het klagen bij het tuchtcollege heeft dan geen zin meer nu dit zo in het grijze gebied wordt geschoven en je als patiënt dan het nakijken hebt.

[tikSimone]

Waar las je dat? Want in principe geldt m.i. artikel 7:450 jo 446 BW, waarbij er natuurlijk wel rekening mee gehouden moet worden dat de patiënt zijn wil niet (meer) kan uiten. Denk aan de situatie dat je bewusteloos en half in stukken naast je auto ligt na een ongeluk.
Bovendien geldt 7:466 lid 2: de toestemming mag worden verondersteld te zijn gegeven indien de desbetreffende verrichting niet van ingrijpende aard is.

Ik ben dus eerst maar eens benieuwd naar je bron en de inhoud daarvan.
_________________
Nait soez'n, moar doun!

[klokluider]

ik las dat in een uitspraak van het medisch tuchtcollege zwolle nr 231/2007

http://www.tuchtcollege-gezondheidszorg.nl/images/07-231.pdf

[tikSimone]

Nee, die toestemming hoeft ook niet schriftelijk te worden gegeven. De WGBO vermeldt dat ook niet (integendeel: er is een soort a contrario bepaling vastgelegd in 7:451 BW: Op verzoek van de patiënt legt de hulpverlener in ieder geval schriftelijk vast voor welke verrichtingen van ingrijpende aard deze toestemming heeft gegeven). Onthoud: overeenkomsten zijn vormvrij, tenzij de wet anders bepaalt.

De uitspraak waar je naar verwijst vermeldt in elk geval

[klokluider]

De ouders waren het niet eens maar wilden wel medewerken. Deze medewerking zou bestaan in het aanleveren van onderzoeksvragen en dat zij primaire aanspreekpunt waren vwb het onderzoek.

Zij hebben de onderzoeksvragen ingeleverd die niet werden meegenomen in het onderzoek, alle contacten gingen ineens via derden, en kregen ouders helemaal geen informatie en ook de laatste voorwaarde het krijgen van een concept verslag zodat zij hun mening daarover konden geven is ook niet gebeurd.

Het enkele feit dat bij een kinderrechter wordt aangegeven dat er medewerking wordt gegeven aan een onderzoek betekent niet per definitie dat er instemming wordt gegeven met de persoon die het onderzoek uitvoert of de wijze waarop. Hierover zijn de bovengenoemde separate afspraken gemaakt met DGR en deze afspraken zijn door de onderzoekers niet nagekomen. Op grond van deze gemaakte afspraken kun je dan niet meer stellen dat er toestemming was lijkt mij.

[tikSimone]

Ik ken de kwestie niet, maar het lijkt me toe dat een professional zelf wel weet welke vragen er tijdens het onderzoek gesteld moeten worden. Ouders kunnen daarvoor wellicht wel suggesties aandragen, maar ze moeten goed in het oog houden dat zij niet degenen zijn die het onderzoek uitvoeren en dat zij ook niet keiharde voorwaarden kunnen stellen.

Als mensen geen toestemming willen verlenen dan moeten ze dat duidelijk zeggen en in het geheel niet meewerken, zo simpel ligt het.

Of de hele toestand in positieve zin bijdraagt aan het belang van het kind betwijfel ik.
_________________
Nait soez'n, moar doun!

[klokluider]

Ik denk dat je het begrip vragen niet helemaal duidelijk is. Met betrekking tot het onderzoek worden onderzoeksvragen gesteld. In dat kader kunnen is het zeer wel mogelijk dat de bestaande onderzoeksvragen worden aangevuld door de ouders. De onderzoeker voert daarna op zijn professionele wijze het onderzoek uit.