Content Syndication
|
|
|
|
|
|
  |
Pagina 1 van 1 |
|
|
|
| Auteur |
Bericht |
bona fides
Geslacht: 
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
 Geplaatst: do 28 jun 2007 17:16 Onderwerp: Weg met ne bis in idem? |
   |
|
Kamer wil OM opnieuw laten vervolgen in oude zaak.
Als ik het goed begrijp wil de Tweede Kamer het OM de mogelijkheid geven bij een novum om herziening te vragen. Ik neem aan dat hierbij ook art 476 Sv zal worden herzien: op het moment kan na herziening geen hogere straf worden uitgesproken.
Het zou mij niet verbazen als Nederland straks het enige westerse land zal zijn waarin dit mogelijk is. Het is bijvoorbeeld in strijd met artikel 4 van het 7e protocol van het EVRM (door Nederland niet geratificeerd).
Aan de andere kant kun je je afvragen of ne bis in idem strookt met de huidige trend waarin bij oude zaken juist door het verstrijken van de jaren steeds betrouwbaarder bewijsmateriaal ontstaat (dankzij technologische ontwikkelingen). Eerder zijn al juist om die reden de verjaringstermijnen opgeschroefd.
Wat vinden wij, is ne bis in idem een anachronisme?
(En leest MrRolf mee?)
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
 |
Lucas
Leeftijd: 41
Geslacht:
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): UM
Berichten: 431
|
| Geplaatst: vr 29 jun 2007 14:22 Onderwerp: Re: Weg met ne bis in idem? |
|
|
| bona fides schreef: |
Wat vinden wij, is ne bis in idem een anachronisme? |
Vind ik niet.
Ne bis in idem is van alle tijden. Het is een kwestie van rechtszekerheid. Wie onherroepelijk is vrijgesproken, moet vrijgesproken blijven. Zeker in sommige "twijfelzaken", waarin om de zoveel tijd wel weer eens bewijs opduikt tegen een persoon, kan afschaffing van "ne bis in idem" tot ontzettend gejojo met verdachten leiden, die op dergelijke wijze nooit het hoofdstuk kunnen afsluiten. Stel dat iemand onschuldig is? Dat leidt naar mijn idee tot zwaar onbillijke gevolgen, die we niet moeten willen met zijn allen. Je kunt er het leven van een onschuldige tot een hel van maken.
Natuurlijk is er in dezen veel oog voor slachtoffers. Het is vanzelfsprekend bijzonder moeilijk te begrijpen wanneer de moordenaar van je vader of jouw verkrachter niet meer kan worden vervolgd omdat hij eerder al eens is vrijgesproken, terwijl zijn schuld naderhand vaststaat. Hoe zal het land op zijn kop staan als de Nomads dadelijk (wanneer cassatie is afgewezen) met het ware verhaal komen en toch vrijuit gaan?
Maar het is een verkeerd idee dat het strafrecht ieder gevoel van onrecht bij slachtoffers moet kunnen wegnemen en dat ieder gevolg verbonden aan het strafrecht voor slachtoffers begrijpelijk moet zijn. En dat lijkt nu juist het idee te zijn waaraan Hirsch Ballin zich vastklampt. De minister van "het doel heiligt alle middelen" uit de jaren '90 is weer opgestaan!
Ik vind het echter geoorloofd dat in sommige gevallen ten behoeve van de rechtszekerheid slachtoffers met een kater achterblijven, hoe vervelend dat ook is.
Van humaan strafrecht, waarom Nederland internationaal bekend stond, is steeds minder sprake. De slachtoffers, als die maar tevreden zijn! En de positie van de verdachte sneeuwt met Hirsch Ballin aan het roer steeds meer onder (zoals verwacht). Ik sta de laatste tijd wekelijks met de oren te klapperen, maar ik zal een opsomming achterwege laten.
Ik heb ook geleerd dat je het strafrecht niet moet veranderen voor incidenten. Nu zijn de Kamer en Hirsch Ballin in actie gekomen voor een zaak in Rotterdam, omdat politie en justitie er daar in die concrete zaak om vragen. De reinste incidentenpolitiek dus...
En wat betreft de verjaringstermijnen; het DNA-bewijs is sterk in opmars geweest de laatste jaren, maar DNA op zichzelf zegt nog niks. Daar is een verhaal eromheen voor nodig, en je kunt je afvragen hoe betrouwbaar dat verhaal nog is met verstrijken van de jaren.
Het verruimen van de verjaringstermijn kan dan ook het veroordelen van onschuldigen doen toenemen. |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: vr 29 jun 2007 15:39 Onderwerp: |
|
|
Argumenten van Boris Dittrich vóór nuancering van de ne bis in idem-regel (uit 2002 alweer). Dat hij als oud-rechter en lid van D66 voorstander is verrast mij. Wel moet ik terugnemen dat er aan zijn logica iets schort.
Ik ben het met je eens dat nu wel heel gemakkelijk een incident wordt aangegrepen om een toch behoorlijk fundamentele verandering in het strafrecht door te voeren. Aan de andere kant zat dit er al een tijdje aan te komen. Neem bijvoorbeeld de manier waarop Ernst Louwes in de Deventer moordzaak na herziening op nieuw bewijs wederom werd veroordeeld. Dat was bepaald geen strikte toepassing van ne bis in idem, toch maakte de HR er geen probleem van.
Het lijkt mij dat een definitieve vrijspraak wegens gebrek aan bewijs een stuk minder bezwaarlijk is dan een definitieve vrijspraak of niet-ontvankelijkheidsverklaring wegens procedurefouten (niet-ontvankelijkheid is in beginsel niet definitief, maar vaak is het gebrek niet meer te herstellen). Het argument dat de waarheid boven alles gaat (en daarmee blijkbaar ook de noodzaak om de dader te straffen) vind ik daarom niet zo sterk.
Een belangrijke gedachte achter ne bis in idem is dat de bewijsmiddelen met het verstrijken der jaren in betrouwbaarheid afnemen. Misschien geldt dit momenteel niet voor op DNA gebaseerde bewijsmiddelen, maar het geldt nog steeds voor alle overige bewijsmiddelen (bijv. getuigenverklaringen, en inderdaad ook het verhaal om het DNA heen), en dus ook voor de ontlastende. Het lijkt me niet houdbaar dat het billijk is om na 20 jaar het proces nog eens opnieuw te doen, alleen omdat DNA-technieken verbeterd zijn.
Bovendien lijken die verbeteringen in DNA-technieken mij een tijdelijk verschijnsel. Over een aantal jaar zal die technologie een stabiel niveau bereiken, en verliest dit argument zijn kracht.
In ieder geval zal een wijziging van de herzieningsregeling niet direct in strijd zijn met het EVRM. Ik dacht dat het IVBRP ons wel een verbod op ne bis in idem oplegt, maar dat zou ik moeten nazoeken.
Hou zou de redelijke termijn van het EVRM zich verhouden tot een heropening van een zaak, vele jaren na de 'definitieve' vrijspraak?
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
Marco Knol
Leeftijd: 55
Geslacht:
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): UU
Berichten: 598
|
| Geplaatst: za 30 jun 2007 18:52 Onderwerp: |
|
|
Goh, ik ben het voor de verandering een keer met D'66 eens. 
Inderdaad, voor ernstige zaken zie ik geen belemmering om het OM bij nieuw bewijs, binnen de verjaringstermijn, de gelegenheid te geven de HR om herziening te vragen. Waarom zouden veroordeelden dat recht wel hebben en het OM of de slachtoffers c.q nabestaanden niet?
_________________
Gelijk hebben is niet hetzelfde als bewijs hebben. |
|
|
|
|
|
Lucas
Leeftijd: 41
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): UM
Berichten: 431
|
| Geplaatst: za 30 jun 2007 21:00 Onderwerp: |
|
|
| Marco Knol schreef: | | Waarom zouden veroordeelden dat recht wel hebben en het OM of de slachtoffers c.q nabestaanden niet? |
Nou ja, daar hebben we het hierboven toch al enigszins over gehad. Dat het rechtsgevoel van het slachtoffer in bepaalde gevallen gebaat is bij het terzijde schuiven van 'ne bis in idem', dat staat buiten kijf. Maar het gaat in het strafrecht niet alleen om het slachtoffer, en volgens sommigen zelfs helemaal niet. Het rechtsgevoel houdt ook in dat een verdachte op een bepaald moment op zijn vrijspraak mag vertrouwen, ongeacht of hij schuldig is of niet. Rechtszekerheid dus.
Dat veroordeelden het recht hebben om hun zaak te kunnen herzien, en het OM etc. niet, heeft er mee te maken dat de wetgever beseft heeft dat rechters mensen zijn die fouten kunnen maken. De kans bestaat dat veroordeelden onschuldig zijn. Omdat ons rechtssysteem als (officieus) uitgangspunt heeft "beter 10 schuldigen vrij, dan 1 onschuldige vast" wordt er groot belang aan gehecht dat de onterechte veroordeling kan worden hersteld. Rechtszekerheid is ook een belangrijk goed, en mede om die reden geldt de regel van 'ne bis in idem'. Of je dat een kwestie moet noemen van 'ongelijke rechten' betwijfel ik, omdat er immers ook geen sprake is van gelijke partijen. Ondanks de opkomst van de strafadvocatuur zal daarvan ook nooit sprake van kunnen zijn.
Ik besef ook dat de argumenten van Dittrich niet allemaal onzin zijn, al is zijn verhaal op sommige punten (te) weinig onderbouwd. Het voelt inderdaad onbehaaglijk wanneer de dader wegens "ne bis in idem" niet meer kan worden vervolgd. Of dat gevoel van onbehagen een (in mijn ogen) vergaande en kennelijk internationaal afwijkende wetswijziging waard is, is dan de vraag. En gelet op wat Bona Fides zegt zijn daar juridisch ook nog wel mogelijk allerlei haken en ogen aan.
De soep zal hopelijk uiteindelijk dan ook wel weer niet zo heet gegeten worden als hij werd opgediend... |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: zo 01 jul 2007 14:37 Onderwerp: |
|
|
Intussen besef ik dat veel argumenten tegen zo'n wijziging eigenlijk argumenten zijn voor een verjaringstermijn, niet zozeer tegen een beperking van ne bis in idem. Misschien heb ik wel meer problemen met de afschaffing van de verjaringstermijn voor moord (reeds een feit), dan met een mogelijke invoering van een zeer beperkte mogelijkheid voor het OM om om herziening te vragen...
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
Marco Knol
Leeftijd: 55
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): UU
Berichten: 598
|
| Geplaatst: vr 06 jul 2007 5:14 Onderwerp: |
|
|
Inderdaad.
De rechtszekerheid van de dader wordt wat mij betreft voldoende gewaarborgd door de verjaringstermijn. Ik kan me bijvoorbeeld ook best voorstellen dat de termijn voor een herzieningsverzoek korter is dan de verjaringstermijn.
Wat mij betreft is het buitengewoon vreemd en onwenselijk dat iemand die wordt vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs momenteel de "volgende dag" in de krant alles kan opbiechten zonder aangepakt te kunnen worden.
Daarbij geldt ook nog eens dat het strafrecht er niet is om de daders te beschermen maar dat het strafrecht primair een wrekende functie heeft en is bedoeld om eigenrichting te voorkomen. Uiteraard willen we geen onschuldigen veroordelen en uiteraard willen we niet zomaar zonder meer mensen vervolgen. Maar als er goede reden is een verdachte opnieuw te vervolgen zou dat niet zonder meer uitgesloten moeten worden.
_________________
Gelijk hebben is niet hetzelfde als bewijs hebben. |
|
|
|
|
|
Lucas
Leeftijd: 41
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): UM
Berichten: 431
|
| Geplaatst: vr 06 jul 2007 18:36 Onderwerp: |
|
|
| Marco Knol schreef: | Inderdaad.
De rechtszekerheid van de dader wordt wat mij betreft voldoende gewaarborgd door de verjaringstermijn. |
Dat geldt voor de rechtszekerheid van de nog niet vervolgde en niet vrijgesproken verdachte. Maar die staat hier ook niet onder druk; het gaat hier om de rechtszekerheid van de verdachte die reeds is vrijgesproken. Ervan uitgaande dat deze onschuldig is vind ik dat je die rechtszekerheid niet mag aantasten, in geen enkel geval. Dan maar beter onderzoek in eerste instantie of genoegen nemen met een onwelgevallige uitspraak.
| Marco Knol schreef: |
Wat mij betreft is het buitengewoon vreemd en onwenselijk dat iemand die wordt vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs momenteel de "volgende dag" in de krant alles kan opbiechten zonder aangepakt te kunnen worden. |
Dat klopt, maar niet alle gevolgen van ons strafprocesrecht hoeven als prettig te worden ervaren. Er is geen enkel rechtstelsel dat dit kan bewerkstelligen. Het is ook vervelend dat iemand na afloop van de verjaringstermijn straffeloos zijn verhaal kan doen. De verjaringstermijn dan ook gelijk afschaffen?
Sommige strafrechtelijke principes hebben nou eenmaal tot gevolg dat (kennelijk) schuldigen de dans ontspringen, maar dat hoeft niet te betekenen dat de houdbaarheid van de principes verstreken is.
| Marco Knol schreef: |
Daarbij geldt ook nog eens dat het strafrecht er niet is om de daders te beschermen maar dat het strafrecht primair een wrekende functie heeft en is bedoeld om eigenrichting te voorkomen. (...) Maar als er goede reden is een verdachte opnieuw te vervolgen zou dat niet zonder meer uitgesloten moeten worden. |
Wat de primaire functie van het strafrecht is; daar kan natuurlijk over gediscussieerd worden. In zijn algemeenheid is een doel van het strafrecht het voorkomen van eigenrichting. Dat wil niet zeggen dat dit algemene doel in ieder concreet geval behaald kan worden.
Ook hier weer: onwelgevallige uitspraken moeten we als maatschappij af ten toe op de koop toe nemen. En mocht dit eigenrichting tot gevolg hebben, dan is dat helaas zo. Aanpak van diegenen die eigen rechter menen te kunnen spelen is vervolgens ook weer een manier om verdere eigenrichting te voorkomen.
Het voorkomen van eigenrichting mag nooit een drijfveer zijn om in een concreet geval te vervolgen of te veroordelen.
Tenslotte wens ik te wijzen op art. 14 lid 7 IVBPR; maakt dat geen einde aan alle wilde plannen? |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: vr 06 jul 2007 22:15 Onderwerp: |
|
|
Wat die verjaring betreft: die is voor zware misdrijven inmiddels dus afgeschaft. De onzekerheid voor op enigerlei wijze bij een moord betrokken maar nog niet vervolgde personen blijft dus tot aan hun dood bestaan. (Ook als iemand anders voor de moord veroordeeld wordt.)
Ik vraag me echt af of dat zo gelukkig is. 30 jaar na dato kan zomaar een aanwijzing opduiken dat jij het hebt gedaan, en probeer dan maar eens tegenbewijs te vinden. Maar voorlopig kunnen we hier niet veel aan veranderen.
De rechtsonzekerheid voor een al eens vrijgesprokene lijkt mij niet het beslissende argument tegen de huidige plannen. Waarom zou hij of zij wel zekerheid moeten hebben en de rest van de wereld niet?
Het antwoord daarop zou kunnen zijn dat die persoon al een keer een heel proces heeft moeten doorstaan. Dat argument zou je echter ook kunnen gebruiken om hoger beroep af te schaffen of aan de toegang daartoe hoge eisen te stellen, maar dat doen wij niet. Twee instanties plus cassatie (met mogelijk verwijzing naar het Hof, etc.) is aanvaardbaar, waarom dan niet ook af en toe herziening wanneer er plots nieuw en overtuigend bewijs opduikt?
Verder is er het argument dat ne bis in idem van alle tijden is. Dat kan zo zijn, maar als wij ons niet meer kunnen herinneren waarom dat zo is, kunnen we niet vaststellen of de redenen om het ooit in te voeren nog steeds gelden.
Volgens mij is 1 gedachte achter ne bis in idem dat je wilt voorkomen dat iemand voor hetzelfde feit dubbel wordt gestraft. Daar is hier geen sprake van.
Een andere gedachte is dat je in het algemeen wilt voorkomen dat 2x over hetzelfde wordt geprocedeerd. Maar in andere takken van recht heb je daar nu juist herzieningsprocedures voor. Er wordt dan niet twee keer geprocedeerd, de procedure wordt slechts voortgezet.
Artikel 14 lid 7 IVBRP luidt:
| Quote: | | No one shall be liable to be tried or punished again for an offence for which he has already been finally convicted or acquitted in accordance with the law and penal procedure of each country. |
Als de huidige herzieningsprocedure hiermee niet in strijd is, dan is de voorgestelde uitbreiding van deze procedure dat m.i. ook niet. De vraag is wel of de bepaling dan zo handig geformuleerd is, want de conclusie is dat je dan bij leven nooit "finally" veroordeeld of vrijgesproken kunt zijn, zodat de bepaling inhoudsloos is.
Overigens wijkt de formulering van artikel 4 van het 7e protocol bij het EVRM slechts op ondergeschikte punten af van de formulering van artikel 14 lid 7 IVBRP, en daar is volgens mij intussen wel wat jurisprudentie over.
In Engeland is het sinds kort al mogelijk om na een 'definitieve' vrijspraak alsnog veroordeeld te worden:
| Quote: | On 11 September 2006, William Dunlop became the first person to be convicted of murder after previously being acquitted. Twice he was tried for the murder of Julie Hogg in Billingham in 1989, but two juries failed to reach a verdict and he was formally acquitted in 1991. Some years later, he confessed to the crime, and was convicted of perjury. The case was re-investigated in early 2005, when the new law came into effect, and his case was referred to the Court of Appeal in November 2005 for permission for a new trial.
William Dunlop was re-tried and lodged a guilty plea, for the murder of Julie Hogg and sentenced to life imprisonment, with a recommendation he serve no less than 17 years. |
Het lijkt mij buitengewoon ongewenst als een herziene herzieningsprocedure in Nederland ook van toepassing zal zijn op personen die reeds in hoogste instantie zijn vrijgesproken op het moment dat de wet in werking treedt. (En bovendien zeker in strijd met art 14 lid 7 IVBRP.)
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
Lucas
Leeftijd: 41
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): UM
Berichten: 431
|
| Geplaatst: ma 09 jul 2007 23:39 Onderwerp: |
|
|
| bona fides schreef: |
De rechtsonzekerheid voor een al eens vrijgesprokene lijkt mij niet het beslissende argument tegen de huidige plannen. Waarom zou hij of zij wel zekerheid moeten hebben en de rest van de wereld niet? |
Mij lijkt dat wel een belangrijk argument. Ik wijs er nogmaals op dat iemand onschuldig is totdat het tegendeel bewezen is. De vrijgesprokene mag er toch, na onherroepelijke vrijspraak, op vertrouwen dat hij vrijgesproken blijft om zodoende een nieuw leven te kunnen opbouwen etc.? Ik geef toe, wanneer de vrijgesprokene schuldig zou zijn is dat niet bepaald een wenselijk beeld, maar we gaan in ons rechtssysteem toch uit van de onschuldige.
Over rechtszekerheid gesproken. Voor slachtoffers / nabestaanden is een rechtszaak een bijzonder ingrijpende gebeurtenis. De huidige gerechtsgang met hoger beroep en cassatie telt toch al gauw 4 tot 5 jaar. De meeste slachtoffers / nabestaanden beginnen pas met de verwerking van het geheel wanneer de zaak definitief is afgesloten. Wanneer de verdachte wordt vrijgesproken kan dit betekenen dat een slachtoffer of de nabestaanden de hoop zullen houden dat 'gerechtigheid' ooit nog zal geschieden (wanneer zij overtuigd zijn van de schuld van de vrijgesprokene). Omdat het (kennelijk) restrictieve systeem van het herroepen van een vrijspraak slechts in uitzonderingsgevallen soelaas biedt, zou dit bij velen een absoluut valse hoop kunnen opleveren. Ik vind dat wrang en niet wenselijk, en geef dan de voorkeur aan de ("onterechte") vrijspraak die wel ook voor de slachtoffers / nabestaanden alle wegen afsluit. In dit geval niet in het belang van de verdachte, maar in het belang van henzelf.
| bona fides schreef: |
Het antwoord daarop zou kunnen zijn dat die persoon al een keer een heel proces heeft moeten doorstaan. Dat argument zou je echter ook kunnen gebruiken om hoger beroep af te schaffen of aan de toegang daartoe hoge eisen te stellen, maar dat doen wij niet. (...) waarom dan niet ook af en toe herziening wanneer er plots nieuw en overtuigend bewijs opduikt? |
Zie hiervoor. Daarnaast ligt het er maar aan wat je als een heel proces beschouwd. Het proces in één instantie? Dat lijkt me niet. De verdachte is vooraf bekend met het feit dat er na rechtbank ook nog hof, hoge raad, EHRM of weer hof etc. aan te pas kan komen. Maar de verdachte weet ook dat uiteindelijk er een uitspraak onherroepelijk zal zijn en dat dat hetgene is waar hij het mee moet doen (behalve ev. de door hem aangevraagde herziening)
Ik vind dat alles wat voor de onherroepelijke uitspraak komt tot een heel proces behoort. De vage, incidentele en uitzonderlijke herziening na een vrijspraak komt duidelijk uit een andere hoek van de voorraadkast. Het is iets onverwachts, onvatbaar ook, dat niet behoort tot datgene dat een verdachte redelijkerwijs kan cq. hoeft te verwachten.
Dat is overigens geen argument voor afschaffing van de mogelijkheid van herziening op initiatief van de verdachte.
| bona fides schreef: |
Verder is er het argument dat ne bis in idem van alle tijden is. Dat kan zo zijn, maar als wij ons niet meer kunnen herinneren waarom dat zo is, kunnen we niet vaststellen of de redenen om het ooit in te voeren nog steeds gelden.
Volgens mij is 1 gedachte achter ne bis in idem dat je wilt voorkomen dat iemand voor hetzelfde feit dubbel wordt gestraft. Daar is hier geen sprake van. |
'De' gedachte achter ne bis in idem is niet dat er niet 2x voor hetzelfde feit wordt gestraft. De gedachte achter ne bis in idem is dat een persoon niet 2x voor hetzelfde feit wordt lastig gevallen cq. vervolgd. Het verbod van dubbele vervolging sluit het verbod van dubbele bestraffing in. (Corstens)
| bona fides schreef: |
Artikel 14 lid 7 IVBRP luidt:
| Quote: | | No one shall be liable to be tried or punished again for an offence for which he has already been finally convicted or acquitted in accordance with the law and penal procedure of each country. |
Als de huidige herzieningsprocedure hiermee niet in strijd is, dan is de voorgestelde uitbreiding van deze procedure dat m.i. ook niet. De vraag is wel of de bepaling dan zo handig geformuleerd is, want de conclusie is dat je dan bij leven nooit "finally" veroordeeld of vrijgesproken kunt zijn, zodat de bepaling inhoudsloos is. |
De huidige herzieningsprocedure is niet met art. 14 lid 7 IBVPR in strijd, want er is geen sprake van een nieuw geding of een nieuwe veroordeling. Ik zal me niet wagen een een definitie van de woorden vervolgen en veroordelen, maar het is naar mijn idee duidelijk dat de huidige herziening geen vervolging of bestraffing inhoudt. Slechts het gegeven definitieve vonnis of arrest staat ter discussie en van enige nieuwe vervolging of veroordeling is dan ook absoluut geen sprake.
Bij een herziening op initiatief van het OM is dat echter wel het geval. Er is sprake van een (hernieuwde) vervolging en er kan sprake zijn van alsnog een veroordeling. Dit druist regelrecht tegen (o.a.) art. 14 lid 7 IVBPR in.
De term "herziening" in het kader van herziening op initiatief van het OM is overigens wel verwarrend, omdat er feitelijk geen sprake zal zijn van herziening maar feitelijk van een nieuwe zaak.
Doordat het ene wel een echte herziening is en het andere niet, is het ene dus wel in strijd met art. 14 lif 7 IVBPR en het andere niet.
Wat betreft de Dunlop-case. Met het Engels recht ben ik vrij onbekend. Ik ben echter wel benieuwd of een dergelijke kwestie inmiddels voor het EHRM behandeld is (en uiteraard wat daaruit is voortgekomen). |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: di 10 jul 2007 0:45 Onderwerp: |
|
|
| Lucas schreef: | | bona fides schreef: | | De rechtsonzekerheid voor een al eens vrijgesprokene lijkt mij niet het beslissende argument tegen de huidige plannen. Waarom zou hij of zij wel zekerheid moeten hebben en de rest van de wereld niet? |
Mij lijkt dat wel een belangrijk argument. |
Ik vind het ook een belangrijk argument, maar nog niet doorslaggevend. Het weegt m.i. niet noodzakelijk op tegen het belang dat de dader gestraft wordt. Aan de andere kant geef ik onmiddellijk toe dat ik ook geen doorslaggevende argumenten heb waarom een eeuwenlange praktijk veranderd zou moeten worden. Maar als er, na een echt zorgvuldige afweging van alle argumenten, een meerderheid voor is...
| Quote: | | Omdat het (kennelijk) restrictieve systeem van het herroepen van een vrijspraak slechts in uitzonderingsgevallen soelaas biedt, zou dit bij velen een absoluut valse hoop kunnen opleveren. Ik vind dat wrang en niet wenselijk, en geef dan de voorkeur aan de ("onterechte") vrijspraak die wel ook voor de slachtoffers / nabestaanden alle wegen afsluit. In dit geval niet in het belang van de verdachte, maar in het belang van henzelf. |
Ook een valide argument, al zullen velen het er niet mee eens zijn  . Goede voorlichting aan de slachtoffers zou hier ook wel helpen.
| Quote: | | Daarnaast ligt het er maar aan wat je als een heel proces beschouwd. Het proces in één instantie? Dat lijkt me niet. |
Als je de verdachte wilt beschermen tegen een belastende procesgang, dan moet je in ieder geval een grens stellen aan het aantal terechtzittingen. Op dit moment is zo'n grens er niet, nog afgezien van de mogelijkheid tot herziening. De zaak kan verschillende malen tussen Hof en HR worden heen en weer gekaatst. In Nederland hechten we blijkbaar niet zo'n grote waarde aan het argument van de belastende procesgang.
| Quote: | | 'De' gedachte achter ne bis in idem is niet dat er niet 2x voor hetzelfde feit wordt gestraft. De gedachte achter ne bis in idem is dat een persoon niet 2x voor hetzelfde feit wordt lastig gevallen cq. vervolgd. Het verbod van dubbele vervolging sluit het verbod van dubbele bestraffing in. (Corstens) |
Dus het voorkomen van dubbele bestraffing is wel een aspect van ne bis in idem. In mijn ogen absoluut het zwaarstwegende aspect. In Spanje probeerde men onlangs een ETA-terrorist wat langer achter de tralies te houden op grond van een uitspraak die hij in gevangenschap had gedaan. Dat riekt in mijn ogen erg naar dubbele bestraffing (al was het dat formeel uiteraard niet).
| Quote: | | De huidige herzieningsprocedure is niet met art. 14 lid 7 IVBPR in strijd, want er is geen sprake van een nieuw geding of een nieuwe veroordeling. Ik zal me niet wagen een een definitie van de woorden vervolgen en veroordelen, maar het is naar mijn idee duidelijk dat de huidige herziening geen vervolging of bestraffing inhoudt. Slechts het gegeven definitieve vonnis of arrest staat ter discussie en van enige nieuwe vervolging of veroordeling is dan ook absoluut geen sprake. |
Ook bij een herziening op initiatief van het OM is dit laatste het geval. Formeel is het net zomin een nieuwe vervolging of bestraffing. Belangrijker nog, ook materieel is het net zomin een nieuwe vervolging of bestraffing. Denk maar eens aan de Deventer moordzaak. Louwes krijgt na een (finale?) veroordeling herziening, maar wordt op grond van nieuw bewijs opnieuw veroordeeld. Als dat materieel geen nieuwe vervolging inhoudt, dan houdt een herziening na vrijspraak m.i. ook geen nieuwe vervolging in.
| Quote: | | De term "herziening" in het kader van herziening op initiatief van het OM is overigens wel verwarrend, omdat er feitelijk geen sprake zal zijn van herziening maar feitelijk van een nieuwe zaak. |
Zie dus de Deventer zaak. (Nu zijn wij het misschien wel met elkaar eens dat je die hernieuwe veroordeling op basis van nieuw bewijs heel goed als schending van ne bis in idem zou kunnen zien.)
In mijn ogen is het Nederlandse stelsel van herziening nu al niet echt in overeenstemming te noemen met artikel 14 lid 7 IVBPR. Alleen wanneer je een veroordeling waarvoor geen normale rechtsmiddelen meer open staan niet als "finally convicted" ziet omdat formeel herziening nog mogelijk is, is de herzieningsregeling niet in strijd. Idem voor "finally acquitted" en een herzieningsmogelijkheid op initiatief van het OM. Maar in deze interpretatie is schending van deze verdragsbepaling door een herzieningsregeling nooit mogelijk! En je kunt het met (erg) grammaticale interpretatie nog bonter maken: zolang in theorie nog herziening van een veroordeling mogelijk is, is iemand nooit "finally convicted", dus kun je die persoon nog eens veroordelen!
Dus of die bepaling heeft niet veel betekenis, of de huidige herzieningsregeling is ermee in strijd.
Hiermee wil ik niet zeggen dat er na een finale veroordeling geen mogelijkheid tot herziening moet zijn. Integendeel, de oplossing is eenvoudig: om in overeenstemming te zijn met een redelijke en consistente uitleg van artikel 14 lid 7 IVBPR zou een geslaagd verzoek tot herziening moeten leiden tot (partiële) vrijspraak, dus zonder terugverwijzing naar het Hof. Er is geen zekerheid dat de veroordeling juist was, er is ook geen zekerheid dat de verdachte onschuldig is, maar het strafrecht heeft zijn kans al gehad.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
|
|
| |
Pagina 1 van 1 |
|
|
U mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
U mag geen reacties plaatsen
U mag uw berichten niet bewerken
U mag uw berichten niet verwijderen
U mag niet stemmen in polls
|
|
|
|
