Wie is "god" (euthanasie bij kinderen)

[Michèle]

Volgens mij ligt de grens voor niet-medische abortus veeeel lager, zo rond 3 maanden oftewel 12 à 13 weken.
_________________
www.breiwinkeltje.nl

[Xman83]

Ik vind dat eerst de artsen (minimaal 2) hun deskundige informatie moeten geven aan de ouders en kind. Zodat de ouders goed geïnformeerd zijn en deze moeten beslissen vind ik. Maar als het kind zelf wilt blijven leven dan moet dat het belangrijkst gevonden worden. Ookal heeft het kind niet de leeftijd om moeilijke beslissingen te kunnen nemen, vind ik toch dat die uiteindelijk het laatste woord moet hebben. Een kind weet wel vanaf een bepaalde leeftijd iets van de dood maar ook wat pijn is. Als het kind niet meer kan praten of informatie kan geven dan de ouders. De ouders hebben de liefde en ook de grootste pijn als het kind eenmaal dood is, ik vind daarom dat geen enkele derde (ook de rechter niet) kan oordelen omdat deze niet zoveel liefde hebben met het kind als de ouders (in de meeste gevallen).

[bona fides]

[Michèle]

In het geval dat het kind, te vroeg geboren of niet, ernstig ziek is en 'zeker' binnen afzienbare tijd zal sterven, waarbij de maanden of jaren tot dat moment enkel zullen bestaan uit pijn en intensieve behandeling, is het voor iedereen beter om het kind te laten gaan. Vooral voor het kind, maar ook de ouders zullen ondanks het verdriet weten dat zij de beste keus voor hun kind hebben gemaakt. En het werkt natuurlijk kostenbesparend.
Dit is een duidelijke situatie waar de meesten zich denk ik wel in kunnen vinden.
Het probleem echter vormt al die gevallen waarin men niet de 'geruststellende' zekerheid heeft dat het kind toch spoedig zal sterven.
Ik ben geen arts, dus kan geen onderscheid maken tussen verschillende situaties, de pijn en problemen die erbij spelen, de kansen en de mogelijkheden. Maar in zijn algemeenheid ben ik van mening dat te vroeg geboren kinderen niet per definitie opgegeven moeten worden, maar per definitie geholpen. Wanneer dat het uitgangspunt is, kunnen arts en ouders samen per geval een inschatting maken en beslissing nemen.
Indien na enkele maanden of jaren blijkt dat de situatie van het kind niet verbetert of verslechtert, kan men alsnog besluiten tot euthanasie. Dat klinkt misschien heel lomp, maar ik heb het dan over de 'kasplantjes' en kinderen die kunstmatig in leven worden gehouden. Daar kan men dan besluiten de behandeling te staken.

Alle kindjes die wel een mooi leven kunnen leiden, al is het dan met achterstand of handicap, kunnen dan wel het leven leiden waar ze recht op hebben, in plaats van dat het hun bij voorbaat wordt ontnomen omdat de kans erg klein was.

Het belang van het kind staat natuurlijk voorop, maar we moeten ook de psychologische impact op de ouders niet vergeten. Wanneer je kind geboren wordt en direct al opgegeven, zullen ouders behalve met het verdriet ook nog moeten leven met de vretende vraag: was er echt niets meer mogelijk? Enkele weken of maanden van behandeling geven sowieso een duidelijker antwoord op deze vraag, maar geven ouders ook de gelegenheid in het reine te komen met de situatie en zich - voor zover mogelijk - te verzoenen met het feit dat hun kleintje niet zal overleven.
Het zijn hartverscheurende situaties en moeilijke ethische vragen. Hoewel het belangrijk is dat de emotie of angst om beslissingen te nemen niet leidt tot onnodig en ondragelijk lijden, ben ik tegen een 'hard en fast rule' in dit soort situaties. Ik geloof niet dat er veel ouders zijn die tegen beter weten in, koste wat kost, hun kind tegennatuurlijk tot leven zullen dwingen. Geef ze dan ook het vertrouwen en de ruimte om hun eigen pad te gaan, en beslis niet voor hen, bij voorbaat, wat er moet gebeuren.
_________________
www.breiwinkeltje.nl

[Eva]

M.E.M. schreef:

[abraxes]

Bona Fides:

[bona fides]

[abraxes]

Je refereert toch niet aan het vergelijk met nazi praktijken mag ik hopen?

[bona fides]

Bot beweert dat de Italiaanse minister niet weet waar hij over spreekt. Ik zeg dat ik me kan voorstellen dat de minister goed op de hoogte is van de Nederlandse situatie, en desondanks, vanuit zijn optiek, toch die vergelijking maakt.

De basis voor het T-4-euthanasieprogramma was het concept van "Life unworthy of life" wat ik zou vertalen als "mensonwaardig bestaan". Dat hele programma had overigens een wetenschappelijke rechtvaardiging. Natuurlijk is het programma in werkelijkheid totaal ontaardt.

Overigens zijn dezelfde ideeën op veel meer plaatsen omgezet in praktijk, zowel voor de tweede wereldoorlog als erna, bijvoorbeeld in Zweden.

[abraxes]

[bona fides]

Inderdaad. Als je kijkt naar de praktijken zelf is het onvergelijkbaar. Maar onderliggende ideeën ivm met life unworthy of life / mensonwaardig bestaan / wetenschappelijke rechtvaardigingen, die vertonen verwantschap.

Ik heb daarom moeite met argumenten als "het is beter voor die kinderen" en "artsen zullen het toch wel beter weten dan wij". En daarnaast het (in bijzondere gevallen als extreem vroeggeboortes) negeren van de wens van de ouders.

[abraxes]

[Juul]

Ik kan mijn mening niet kwijt in de poll. Ik vind namelijk dat het in overleg moet gebeuren.
Er is terecht al onderscheid gemaakt tussen abstineren (niet behandelen) en actieve levensbeeindiging.
Voor de rest is er al verschil gemaakt tussen de kinderen die hun wil niet kunnen uiten, met name jonge kinderen en kinderen die dat wel kunnen.
Volgens de WGBO gaan de ouders de behandelovereenkomst aan met de arts wanneer het kind jonger dan 12 is. Wanneer het kind tussen de 12 en 16 is, gaan ouders samen met het kind de behandelovereenkomst aan. In een geval van nood, kan de arts dan de ouders buiten spel zetten, als bv het belang van het kind hiermee gediend wordt. (denk aan mogelijke mishandeling oid nav bv een abortus)
Tussen de 12 en 16 dient het kind dus zelf mee te beslissen. Vanaf 16 jaar hebben in gezondheidsrecht de ouders niets meer te zeggen over het kind. Dan kan het kind zelf de overeenkomst aangaan met de arts.
Maar wat ik bij euthanasie bij pasgeborenen of bij oudere kinderen van het grootste belang acht, is dat er concensus is tussen de verschillende partijen, nl patient, ouders, artsen, afdelingspersoneel etc. Niet eerder dan dan, kan er overgegaan worden tot de uitvoering van euthanasie.
Overigens staat het ouders altijd vrij een andere behandelaar te kiezen.
Het academisch ziekenhuis in Nijmegen staat er bijvoorbeeld om bekend zolang het niet medisch zinloos of medisch kansloos is te behandelen. Dit komt voort uit de katholieke insteek van het ziekenhuis.
Als een ouderpaar een andere behandelend arts wil, is de arts volgens het goed hulpverlenerschap in de WGBO verplicht de naam van een andere arts te geven.
Overigens gelden bij actieve levensbeeindiging bij kinderen net zo goed de regels omtrent euthanasie als bij volwassenen (uitzichtloos en ondraaglijk lijden, 2 artsen die tot die conclusie komen en een weloverwogen verzoek daartoe)

Tot zover voor nu, ik heb hier bergen literatuur over liggen, maar die zal ik hier nu (nog) niet bespreken
_________________
Si vis amari, ama!

Verander het verleden, begin vandaag!

Kusje, Juul

[Gwenny]

Vanavond om 20:20 zendt Zembla op ned. 3 weer over dit onderwerp uit.

Op: http://omroep.vara.nl/tvradiointernet_detail.jsp?maintopic=424&subtopic=4177 kan je meer informatie lezen.

Gwen
_________________
Het leven is een lichtflits tussen twee eeuwigheden van duisternis.
*Vladimir Nabokov*
(8/60.2 en 8/60.2)

[yogi]

Verder is het stopzetten van de behandeling inderdaad iets anders dan euthanasie.[/quote]

Ben ik het mee eens...

Bovendien is iedere situatie anders... stel de biologische ouders hebben geen contact meer met kind... (geaddopteerd)

Dat geen derde mag beslissen is misschien wel zo, maar stel dat er niemand anders meer is, (qua familieleden, en de betrokken arts trekt zich terug) Uiteindelijk komt de beslissing dan weer bij de rechter, maar hij kan er eigenlijk ook niet echt over beslissen (omdat medische kennis ontbreekt) Het i sgewoon een moeilijke kwestie... waar keer en keer alles moet worden afgeweegd!