Alimentatieregeling op de schop?

[Safir]

In het blad 'intermediair', het grootste weekblad voor hoogopgeleiden, stond afgelopen donderdag, 4 mei 2006, het onderstaande artikel waarin een echtscheidingsadvocaat en -bemiddelaar pleit voor het standpunt dat vrouwen alleen recht zouden moeten hebben op alimentatie wanneer ze hun best doen om zelf aan de bak te komen.

En wat is jullie mening over:
- haar standpunt
- de huidige alimentatieregeling in het algemeen; moet deze gewijzigd worden of voldoet deze aan de huidige maatschappelijke situatie?


'Ik kan niet werken, ik zorg voor de kinderen'

Rechters kennen vrouwen bij een echtscheiding in de regel tot twaalf jaar partneralimentatie toe. Echtscheidingsadvocaat en -bemiddelaar Loes Gijbels zou het graag anders zien. 'Door ons alimentatiesysteem worden vrouwen eigenlijk gestimuleerd tot afhankelijk.'

U vindt dat vrouwen alleen recht zouden moeten hebben op alimentatie van hun partner wanneer ze hun best doen om zelf aan de bak te komen. Waarom? 'Omdat ik al jarenlang in praktijk zie dat mannen het uiterste wordt verwacht om het maximale inkomen te verwerven zodat ze de alimentatielast kunnen dragen, terwijl er andersom van vrouwen zo weinig wordt verwacht. Veel vrouwen komen met uitspraken als "ik kan niet werken, want ik verzorg de kinderen". Zo stimuleer je vrouwe om in hun afhankelijke rol te blijven. Als een vrouw een uitkering krijgt, verwachten we dat ze solliciteert. Maar krijgt ze een uitkering van haar ex, dan mag ze met haar armen over elkaar blijven zitten.'

Maar als mensen dat nu afgesproken hebben in een civiele procedure, is dit dan niet een wat paternalistisch voorstel? 'Ik waarschuw alleen voor de gevolgen. Want na twaalf jaar plukken de vrouwen er zelf de wrange vruchten van. En ik zie ook dat het anders kan. Dezelfde vrouw die bij de rechter volhoudt dat ze niet kan werken, uit angst om niet de maximale alimentatie te krijgen, blijkt in mediation wel bereid om de handen uit de mouwen te steken. Bijvoorbeeld door een opleiding te gaan volgen, waardoor ze op den duur voor een deel in haar eigen onderhoud kan voorzien.'

Is het systeem niet meer van deze tijd? 'Dat weet ik niet. Rechters vertolken zo wel de Nederlandse opvatting dat een moeder met kinderen niet kan werken.'

[nieky]

Het gaat hier niet om uitleg van de wet maar om een mening. Is alimentatie wel gerechtvaardigd?
Niet altijd wordt partneralimentatie afgesproken. De rechter houdt al rekening met het verdienvermogen van de ex-partners.
Volgens mij moet er inderdaad eens goed naar deze regeling gekeken worden. De vrouw is de laatste tientallen jaren enorm geëmancipeerd. In de sociale verzekingswetgeving is daarmee al rekening gehouden. Want een alleenstaande ouder in de bijstand hoeft niet te werken tot het jongste kind 6 jaar is geworden. Blijkbaar vindt de wetgever dit idee billijk. Partneralimentatie zou hierin mee kunnen gaan.
Nu is er sprake van discriminatie tussen een stel dat een huwelijkscontract heeft afgesloten en een dito stel dat die handtekening niet gezet heeft. Naar mijn idee moeten regelingen in eerste instantie steeds teruggrijpen op de werkelijkheid.
Ik vind haar standpunt geheel juist. De alimentatieregeling voldoet niet meer aan de maatschappelijke situatie.

Nieky

[bona fides]

[Michèle]

Niemand vraagt van haar (of hem) om 12 jaar lang te gaan zitten nietsen.
Dat de zorgplicht niet direct ophoudt bij echtscheiding vind ik zeer goed, echter dat geeft vrouw niet het recht om te parasiteren op ex.

Als je kan werken moet je gaan werken, is mijn uitgangspunt. "Ik kan niet werken want ik zorg voor de kinderen" daar gelooft toch niemand meer in? Je hoeft toch niet direct fulltime aan de slag te gaan, en er is vast wel een buurvrouw of moeder of vriendin die met liefde oppast om jou zo te helpen je zelfstandigheid terug te winnen.
_________________
www.breiwinkeltje.nl

[bona fides]

[tikSimone]

Ahem ...... als dat met wederzijds goedvinden is, wat is daar mis mee? Of is thuiswerk niks waard?
_________________
Nait soez'n, moar doun!

[bona fides]

Wat ik bedoel is: waar vind je zo'n vrouw nog? Gegeven de norm dat vrouwen werken ("Als je kan werken moet je gaan werken"). Ok.. thuiswerk zeg je, ja dat kan. Thuis op je eigen kinderen passen kun je dan ook als werk zien. Ik zie niet zo snel in waarom dat alleen werk is als een andere vrouw dan de moeder dat doet.

En wat betreft het met wederzijds goedvinden profiteren van het salaris van manlief... waarom zou dat wel mogen, en waarom zou een vrouw dan niet nietsend mogen profiteren van de alimentatie? De hele redenerig die aan zou tonen dat vrouwen met alimentatie niet thuis zouden mogen blijven, geldt toch net zo goed voor vrouwen die "met wederzijds goedvinden" thuis van de centjes van manlief profiteren? Net als alimentatie kan ook aan een goed huwelijk een eind komen. Ik zie maar weinig verschillen.

Teruggaand naar dat artikel in Intermediar:

[Michèle]

Het verschil zit erin dat je tijdens je huwelijk/relatie samen een (economische) eenheid vormt, waar je ieder naar eigen kunnen en goeddunken een bijdrage aan levert. Hetzij in geld, hetzij in andere dingen.
Op het moment dat je gaat scheiden is dit niet meer het geval. Ik vind het logisch dat de niet-verdienende partij niet zomaar aan zijn/haar lot wordt overgelaten. Maar niet dat deze 12 (!) jaar lang kan blijven hangen op het salaris van de ander. De tijden zijn nou eenmaal veranderd, dus je zal wat aan je eigen zelfstandigheid moeten doen.
En ja, een oppas is ook in deze tijden nog wel te vinden, hoor. Combineer dat met betaalde kinderopvang en je komt een heel eind. En houdt zelfs nog wat salaris over.
Thuis op de kinderen passen is absoluut werk, in de zin van dat het tijd en moeite kost en dat het ook nog belangrijk is dat je het een beetje goed doet. Ik vind het alleen geen werk waar je de maatschappij (in geval van uitkering) of je ex (alimentatie) voor kunt laten betalen.
_________________
www.breiwinkeltje.nl

[Michèle]

@ bona fides, ik vind juist jouw redenering eigenlijk heel vreemd. Het is toch een wezenlijk verschil of je een relatie hebt of dat deze is verbroken?

We moeten het ook niet zo zwart-wit zien. Ook in mijn vorige post bedoel ik niet dat arme alleenstaande moeder koste wat kost zich overspannen moet werken om mee te kunnen in de ratrace ofzo.
De rechter is er toch ook voor om alle omstandigheden mee te wegen, een termijn voor de alimentatie te bepalen, enzovoorts?

Ik hou alleen niet van luie mensen die profiteren van het werk van anderen, en daar kan sprake van zijn bij alimentatiegerechtigde moeders. Het argument 'ik kan niet werken want ik zorg voor de kinderen' vind ik dan zo'n emotionele chantage. Natuurlijk kan je dan wel werken! Al is het maar 1 dagdeel per week, maar probeer het in ieder geval in plaats van op je kont met je armen over elkaar blijven zitten.
_________________
www.breiwinkeltje.nl

[bona fides]

Zo heel veel verschil zie ik niet in de periode van het huwelijk en de periode na het huwelijk. Het einde van de romantische eenheid kan niet zomaar het einde van de economische eenheid betekenen.

Maar goed, we zijn het wel eens over de noodzaak van een alimentatieregeling. Over de lengte ervan kun je twisten. In de toekomst kan deze waarschijnlijk wel wat omlaag, maar er moet wel iets geregeld kunnen worden voor schrijnende gevallen. Wat je niet wilt is dat de rechter een huwelijk weigert te ontbinden omdat dit onredelijk zou zijn gezien de economische situatie van 1 van de partijen. En een sollicitatieverplichting... ik vind alimentatie toch wel wat anders dan een uitkering.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet.

[Michèle]

Ja, inderdaad. De alimentatieverplichting an sich is noodzakelijk en logisch. Het gesteggel begint bij de vraag hoe lang en hoe veel. Misschien is de rechter ook niet de aangewezen persoon om daar een afweging in te maken, maar zou de echtscheidingsbemiddelaar beter resultaat boeken, naar het voorbeeld in het artikel.
Alleen, beter voor wie? Maar goed.
Vrouwen geen of korter alimentatie toekennen omdat ze anders na 12 jaar 'zelf de wrange vruchten plukken' vind ik wel een zeer paternalistische opstelling. Maar van het voorbeeld dat wordt gegeven van een vrouw die niet wil werken uit angst de maximale alimentatie mis te lopen, daar krijg ik dus jeuk van.
Ik denk dat de rechter/bemiddelaar er voor beide partijen goed aan doet om de ex partner ruim de tijd te geven zijn/haar leven weer op orde te krijgen (daar gaat makkelijk 2 jaar overheen), een inschatting te maken over de situatie met de kleintjes (als die wat ouder zijn kunnen ze overblijven, bij vriendjes spelen etc.), en andere omstandigheden, en dan een billijke regeling vaststellen. Niet teveel en niet te weinig.
Maar goed, begin er maar aan, lekkere klus is dat!
_________________
www.breiwinkeltje.nl