Een niet opeisbaar legaat is verkrijging uitde nalatenschap?

[articsunny]

Erflater heeft partner tot enig erfgenaam benoemd en kinderen een niet-opeisbaar legaat ten laste van de partner en pas opeisbaar na overlijden.

Een legaat is een vorderingsrecht van de kinderen en een schuld van de nalatenchap. Door de partner wordt de nalatenschap zuiver aanvaard en worden kinderen dus schuldeiser van de partner. Ik begrijp ik dat dit vorderingsrecht een verkrijging is uit de nalatenschap totdat de partner de nalatenschap zuiver heeft aanvaard. Maar dan wordt het toch een schuld van de partner aan de kinderen?
Valt deze vordering dan nog steeds onder de noemer "verkrijging uit een nalatenschap"?
Zoja, als het vorderingsrecht vervalt doordat de schuld van de partner aan de kinderen wordt ingelost (al of niet na overlijden) mogen de goederen die door de partner aan de kinderen worden overgedragen dan ook nog steeds worden betiteld als "een verkrijging uit de nalatenschap" van de ouder?

Dit vraagstuk staat in relatie tot een uitsluitingsclausule waarin wordt gesteld dat alles wat uit de nalatenschap wordt verkregen, niet zal vallen in enige gemeenschap van goederen. Maar is daar nog sprake van als de schuld door een partner (al of niet bij leven) wordt ingelost? Door het zuiver aanvaarden van de nalatenschap is er immers een directe verbintenis ontstaan tussen erfgenaam en legataris waar alleen het verbintenissenrecht op van toepassing is? En in die verbintenis tussen partner en kinderen kan de uitsluitingsclausule toch niet meer doorwerken?

Belastingtechnisch worden getrouwde partners ook getroffen door de jaarlijkse vermogensrendementheffing. Als het legaat (of wat daar nog van over is) na jaren vermogensrendementheffing betalen "vrijkomt", zou toch minstens de betaalde belasting verrekend moeten kunnen worden met de goederengemeenschap?